JERRY LEE LEWIS
Jerry Lee Lewis no seu rancho de Mississippi en 1989
A vosa cazadora non é de pelexa de serpenta, mods.
Sodes de pastaflora, de mamá alcoólica con cancro e luvas
pálidas.
Viñéchedes das camadas medias e opulentas de Galicia
a predicar o sarcasmo: Heriberto ódiavos.
Comigo vai o calzón de coiro de Gene Vincent.
Tommie Steel ladrando bosta dos arrabaldos de tixolo
do Norte (de Inglaterra, nada de Donosti)
e aquilo que me gobernara a nacencia do intelecto:
esta parte do poema é só prós entendidos en rock and roll.
Porque era o meu corazón existencialista que o non sabía.
Maruxa de Coia preguntoume en Jardin Park por qué
eu fumaba por paipa coma os vellos.
Os corpos suaban na aperta infinda de Grímpola, Metropol.
Germade puxera no guateque Hunter Dog.
¿Onde estabas, Jerry L. Lewis,
que os meus puños de mozo te non imitaban destruindo
o piano da casa,
ornado de candeas verdes, de candeas glaucas?
Ladro, sagaz, astro de carnaval, radical de silvas das amoras,
sombra arrastras, engullo en corazón, valeiro estenso,
Jerry que estás no mundo e te persistes en concertos
e non chegaches un día a Compostela por estares violento,
ao tempo e no mesmo día
en que nós celebrabamos a destrucción da Patria.
Sabes que na raíz do edificio pianoforte
está a negación do pianoforte e a harmonía do Universo,
e avisas, haraute, imbécil, bebes, tolo, teño saudade.
Estou contra vós outros, sucedáneos galleta María,
música cascarilla, ou rock and roll de granxa.
E ténde-lo agarimo das avoas crochet,
porque sodes irónicos
e na vosa alma pura latexa Para Elisa.
Carecedes de celme, sodes aqueloutrados, e simpáticos chicos
que non cadran coas Cíes.
Jerry Lee Lewis é un poema de Xosé Luis Méndez Ferrín (Ourense, 1938) recollido en Estirpe (Xerais, 1994). Tamén aparece en Poesía fundamental, 1976-2005, unha edición bilingüe do 2011 de Calambur.
A foto é de Karen Pulfer Focht.
O CANON #58
Frithing
Fred Frith (Heathfield, UK, 1949), o guitarrista improvisador. A súa música flutúa no vasto e insondable espazo que vai dende o jazz máis free ata a pura experimentación. Da súa prolífica carreira gústame especialmente a toleada con Fred Maher e Bill Laswell que se chamou Massacre. A destacar tamén un documental do 1990 titulado Step across the border, estupenda introdución ao personaxe.
Esta é Killing time, do disco homónimo de Massacre gravado en 1981.
A foto é do flickr de Co Broerse.
O CANON #57
William Tyler
William Tyler (Nashville, 1979), o guitarrista con cara de neno. É fillo de Dan Tyler, autor de cancións para LeAnn Rimes ou Kenny Rogers. Con pouco máis de vinte anos, nunha das cidades do mundo con máis guitarristas por metro cadrado, xa estaba a tocar con Lambchop, a superbanda local dirixida por Kurt Wagner. O seu primeiro disco en solitario é do 2010, e en 2013 edita Impossible truth, unha arañeira de cancións-paisaxe enchoupada de lírica e vitalidade, que Tyler imaxinou como a banda sonora dun filme que xamais filmaría. Din del que é o punto de intersección entre Sandy Bull, Richard Thompson e Bruce Langhorne. Eu engadiría os nomes de John Fahey e Vini Reilly.
Esta é A portrait of Sarah.
A foto atopeina no flickr de aaronvandorn.
O CANON #56
Nick Saloman
Nick Saloman (Londres, 1953) guitarrista, compositor, cantante, fanzinero e produtor; un inxente talento excéntrico e hiperactivo que creou The Bevis Frond, unha das máis grandes e menos coñecidas bandas da Gran Bretaña. Posúe un estilo que lembra tanto ao rock máis clásico como á psicodelia e o folk británicos, con axeitadas pingas de blues-rock e acid-rock.
Esta canción é Stupid circle, recollida en The leaving of London, disco editado no 2011 logo dun prolongado e infrecuente parón de sete anos na prolífica carreira do xenio de Walthamstow. Hoxe en día, con disco novo ás costas, Saloman segue a facer música doutros tempos como se o pasado aínda estivera por chegar.
A foto é do flickr de SeànK.
FRONTEIRAS #5
A favela de Paraisópolis
Esta é a impoñente e rotunda fotografía de Tuca Vieira (São Paulo, 1974) da favela de Paraisópolis, famoso símbolo da indecente desigualdade que se atopa en calquera das grandes cidades do mundo. O autor recoñece o poder simbólico da imaxe aínda que “non amosa exactamente como son as cousas”. No seu web o Tuca explica que “nese predio coas piscinas non están os máis ricos, que, pola súa parte, non viven pegados aos máis pobres, que, pola súa parte, non son os habitantes de Paraisópolis”. Tamén recoñece que non foi fácil tirala: “Cuidei da composición, co muro que divide os dous lados en partes iguais; cortei o ceo na procura dun efecto bidimensional e hipnótico. Din varios xiros co helicóptero, orientando o piloto. Ela foi parte dunha serie de fotos que fixen nesa época sobre São Paulo, e non é froito do azar. Mais nada deso importa para quen a mira”.
A foto foi publicada por primeira vez hai máis de dez anos na Folha de São Paulo, e despois de diferentes vicisitudes Tuca Vieira sinte que, dalgún xeito, a súa obra “escapóuselle das mans”. Lembra vela no Facebook con moreas de comentarios nos que ninguén preguntaba quen era o fotógrafo. “Hoxe esa situación xa non me molesta”, aclara. “Criada no ambiente do xornalismo, esa foto talvez me faga acadar o que debería ser o grande obxectivo dun artista: provocar unha reflexión sobre o mundo e non sobre a obra e o seu autor. Pode que sexa o grande mérito da foto. Liberouse do autor e do contexto orixinal para enriquecer un debate sobre o Brasil, sobre a América Latina, sobre a desigualdade. Para un fillo de socialista, criado nun ambiente de indignación e desexo de transformación social, nada podería ser máis gratificante. Xornalismo, arte e política aquí son indisociábeis.”
Este é o web do autor, co texto completo do que saquei estas liñas e con moitos máis exemplos do seu preciso ollar.
PRESCINDO
Nick´s, New York, c. 1940.
Prescindo
de nomear as cousas
que te digan
e non acabo de ollar a causa
da súa existencia
a decisión deste tempo que apenas dura
e outro lugar
onde non me achegue xa máis eu ao lado
da morte
tracexada a través do desexo
-como o vento
peneirado sobre o dorso da man-
e o olvido
que agoiro na desolación das marxes
e no fondal dos ollos
que me negas como cinsa
na separación e na distancia.
Un poema de Paulino Vázquez Vázquez (Vilanova dos Infantes, 1962) do poemario Seixo de desfacer entre os dedos (Sotelo Blanco, 1985).
A foto é de Lisette Model (Viena, 1906 – New York, 1983).
MI VIDA EN LOS TUBOS DE SUPERVIVENCIA
Roberto Bolaño a l’estudi del carrer Tallers, Barcelona, c. 1979
Como era pigmeo y amarillo y de facciones agradables
Y como era listo y no estaba dispuesto a ser torturado
En un campo de trabajo o en una celda acolchada
Me metieron en el interior de este platillo volante
Y me dijeron vuela y encuentra tu destino, ¿pero qué
Destino iba a encontrar? La maldita nave parecía
El holandés errante por los cielos del mundo, como si
Huir quisiera de mi minusvalía, de mi singular
Esqueleto: un escupitajo en la cara de la Religión,
Un hachazo de seda en la espalda de la Felicidad,
Sustento de la Moral y de la Ética, la escapada hacia
Adelante de mis hermanos verdugos y de mis hermanos
desconocidos.
Todos finalmente humanos y curiosos, todos huérfanos y
Jugadores ciegos en el borde del abismo. Pero todo eso
En el platillo volador no podía sino serme indiferente.
O lejano. O secundario. La mayor virtud de mi traidora especie
Es el valor, tal vez la única real, palpable hasta las lágrimas
Y los adioses. Y valor era lo que yo demandaba encerrado en
El platillo, asombrando a los labradores y a los borrachos
Tirados en las acequias. Valor invocaba mientras la maldita
nave
Rielaba por guetos y parques que para un paseante
Serían enormes, pero que para mí solo eran tatuajes sin sentido,
Palabras magnéticas e indescifrables, apenas un gesto
Insinuado bajo el manto de nutrias del planeta.
¿Es que me había convertido en Stefan Zweig y veía avanzar
A mi suicida? Respecto a esto la frialdad de la nave
Era incontrovertible, sin embargo a veces soñaba
Con un país cálido, una terraza y un amor fiel y desesperado.
Las lágrimas que luego derramaba permanecían en la superficie
Del platillo durante días, testimonio no de mi dolor, sino de
Una suerte de poesía exaltada que cada vez más a menudo
Apretaba mi pecho, mis sienes y mis caderas. Una terraza,
Un país cálido y un amor de grandes ojos fieles
Avanzando lentamente a través del sueño, mientras la nave
Dejaba estelas de fuego en la ignorancia de mis hermanos
Y en su inocencia. Y una bola de luz éramos el platillo y yo
En las retinas de los pobres campesinos, una imagen perecedera
Que no diría jamás lo suficiente acerca de mi anhelo
Ni del misterio que era el principio y el final
De aquel incomprensible artefacto. Así hasta la
Conclusión de mis días, sometido al arbitrio de los vientos,
Soñando a veces que el platillo se estrellaba en una serranía
De América y mi cadáver casi sin mácula surgía
Para ofrecerse al ojo de viejos montañeses e historiadores:
Un huevo en un nido de hierros retorcidos. Soñando
Que el platillo y yo habíamos concluido la danza peripatética,
Nuestra pobre crítica de la Realidad, en una colisión indolora
Y anónima en alguno de los desiertos del planeta. Muerte
Que no me traía el descanso, pues tras corromperse mi carne
Aún seguía soñando.
Mi vida en los tubos de supervivencia é un poema de Roberto Bolaño (Santiago de Chile, 1953 – Barcelona, 2003) recollido en La universidad desconocida, publicada por Anagrama no 2007.
En Barcelona e ata o 30 de xuño, o CCCB mantén a mostra Archivo Bolaño 1977 – 2003. A foto pódese ver nesta exposición e pertence aos Hereus de Roberto Bolaño.
O CANON #55
Bob Brozman
Bob Brozman (New York, 1954 – Santa Cruz, California, 2013), etnomusicologo e mestre, antropólogo, investigador e guitarrista total. A súa viaxe musical vai dende o jazz primitivo ou o blues máis clásico do sur dos Estados Unidos (onde pasou grandes tempadas estudando e tocando cos vellos bluesman) ata os sons e ritmos de Xapón, India, a illa de Reunión ou Papúa Nova Guinea. Houbo e haberá poucos coma el.
Esta é Death come creeping, interpretada co resófono nacional barítono Tricone diseñado por el.
A foto é do flickr de musicastrada.
O CANON #54
Hai un par de días, cando souben pola prensa do pasamento de Richie Havens, atopei no seu web estas letras que escribiu un día e que agora traduzo:
“Aprendín a tocar para poder cantar as cancións que oía no Greenwich Village a finais dos 50 e a principios dos 60. Eran dunha clase diferente ás que cantaba en Brooklyn cos meus amigos. Había cancións que me facían pensar, e mesmo confirmaban moitas das miñas teorías sobre o ser humano e o que se supón que teríamos que ser. Entón quixen aprender rápido porque quería que os meus amigos de Brooklyn oíran esas cancións; pensei que sentirían o mesmo ca min. E moitos fixérono.
Ao longo dos anos, moreas de rapaces pregúntanme se ensino a tocar a guitarra. Estar na estrada dende 1967 ata agora mesmo fixo que non tivera tempo, así que esta páxina vai dedicada a tódolos mozos que desexan cantar as súas propias cancións nun par de días. Como na maioría das que nos gustan tócanse moi poucos acordes, ti deberías principiar só polas cancións que amas. Ese é o camiño máis rápido que atoparás.”
Richie Havens (Brooklyn, 1941 – Jersey, 2013) fíxose famoso por ter a oportunidade de abrir o festival de Woodstock no ano 1969, onde tocou e tocou entre aplausos do público ata que quedou sen cancións. Eu lembrareino pola súa paixón pola música e polo seu xeito intenso, primitivo e gozoso de tocar a guitarra. Se alguén merece o calificativo de honesto (1), tantas veces empregado á lixeira no eido da música popular, é el.
Esta canción é unha versión do Here comes the sun de George Harrison de 1971.
A foto é de Erika Goldring.
(1) (Segundo o diccionario da Real Academia Galega)
Honesto -a: adx.1. [Persoa] que non engana os demais nin se aproveita deles. Unha persoa honesta non se beneficia a costa dos demais. (sin). fiucego, honrado, leal, legal.
CALLES #12
Peirao en Arklow
[…] And as we walked
through the streets of Arklow,
in a drenching beauty,
rolling back ‘til the day.
And I saw your eyes,
they was shining,
sparkling crystal clear.
And our souls were clean
and the grass did grow […]
No mes de outubro de 1973, física e mentalmente esgotado, Van Morrison (Belfast, 1945) viaxa a Irlanda para unhas longas vacacións. É a primeira vez que volta a casa dende que en 1966 fixara a súa residencia nos Estados Unidos. Daquela, o prodixioso músico namorado da ampla tradición americana do rythm & blues e do soul xa é dos máis influentes do momento. Pola contra, no eido persoal non son bos días. Logo dun tumultuoso matrimonio vén de divorciarse de Janet Planet, a musa a carón da que acadara algún dos seus cumios, como Astral weeks ou Moondance. Neses días de calma e reflexión no seu país compón unha presa de cancións que edita en 1974 co nome de Veedon fleece, un dos álbums máis fondos e poeticamente intensos da súa carreira. Streets of Arklow é unha desas cancións, que fala dunha pequena vila ao sur de Dublín asomada ao mar de Irlanda. Escoitándoa parece evidente que naqueles días nos que pasaba páxina a un significativo anaco da súa vida, Arklow foi para Van the Man unha especie de paraíso.
A foto do peirao pertence ao flickr de KordovanikBronislav.
MOMIFICACIONES 